Die winter is vergangen,
Ik zie des meien schijn.
Ik zie die bloemkens hangen:
Des is mijn hart verblijd.
Zo ver aan genen dale,
Daar is’t genoeglijk zijn.
Daar zinget die nachtegale,
Alzo menig woudvogelkein.
Ik wil de mei gaan houwen
Al in dat groene gras
En schenken mijn lief trouwe,
Die mij de liefste was
En bidden, dat zij wil komen
Al voor haar venster staan
En ontvangen de mei met bloemen,
Hij is zo welgedaan.
En toen die allerliefste
Zijn woorden had gehoord,
Toen stond zij treuriglijke
En sprak tot hem dit woord:
"Ik heb de mei ontvangen
Met groter waardigheid."
Hij kust haar aan haar wangen
Met groter eerbaarheid.
Hij nam haar zonder treuren
Al in zijn armkens blank;
Die wachter op de muren
Hief op zijn lied en zank:
"En is daar iemand binnen,
Die mag wel thuiswaarts gaan!
Ik zie de dag op dringen
Al door die wolken klaar!"
"Och wachter op die muren,
Hoe kwelt ge mij zo hard?
Ik lig in zware treuren:
Mijn hart dat lijdet smart!
Dat doet die allerliefste,
Dat ik van haar scheiden moet:
Dat klaag ik God den Here,
Dat ik haar laten moet!"
Adieu, mijn allerliefste,
Adieu, schoon bloemken fijn!
Adieu, schoon rozebloeme:
Daar moet gescheiden zijn!
Totdat ik wederkome,
Die liefste zoudt gij zijn.
Mijn hart, mijn allerliefste,
Dat hoor' altijd aan U!"
